- Жанр
- Блюз
- Краткое описание
- Успамін аб дзяцінстве і спадчыне
- Теги
- Лицензия
-
- Над треком работали
- Сергей Суконнов
- Автор музыки
- Сергей Суконнов при помощи нейросайта www.suno.com
- Автор текста
- Сергей Суконнов
- Исполнитель
- Сгенерирован нейросайтом www.suno.com
- Описание
- Блюз-успамін аб дзяцінстве і спадчыне
- История создания
- Выгнанне. Настальгія. Тэкст написаны 24 студзеня 2024 года. Трэк створаны 30 снежня 2024 года. Блюз-успамін аб дзяцінстве і спадчыне, калі шчэ не было вадасховішч Крыніца і Дразды, а быў велізарны заліўны луг, па якому пятляла рэчка-невялічка Свіслач з празрыстаю вадой. Зараз вады многа, вада брудная, вадасховішчы пазарасталі доннымі раслінамі да паверхні. Слаламны канал зарос мохам. У сасновым бару іксодныя клеўі. Дзяржава праблемамі вадасховішча не займаецца. Беларуская экалагічная партыя зялёных "БЭЗ" знішчана, як апазіцыйная. Па краіне паўзе чорная іржа.
- Студия
- Нейросайт www.suno.com
- Текст
- Дзе густы хваёвы водар
між лагчынамі плыве,
нараджаюцца ўспаміны
ў задуменнай галаве.
Тут на ўзлескавым узгорку
быў-стаяў драўляны дом,
Свіслач – рэчка-юніёрка
выгіналася ўюном.
Там скрозь шкло празрыстай хвалі
ззяў пясочак залаты,
дзве вярбы галлё спляталі
над імклівасцю вады.
Там пад іхнім лісцем вёрткім
з багавіння ў струмяні
плотак ды чырвонапёрак
гналі злыдні-акуні.
Там наўкол шумелі бэзы,
сенажаці-мурагі.
па вясне рака-гарэза
пашырала берагі.
А за борам недалёка
ад вузенькае ракі
у гародзе дзве Алёнкі
палівалі буракі.
Дзве Алёнкі – баба Лена
ды старэйшая сястра,-
назбіраюць на каленах
цуд-суніц па паўвядра,
падапруць гароху сцёблы,
кешкаюцца ў агурках,
шэры вогнішчавы попел
рассыпаюць па градах,
а тады кісель навараць
з рабарбара ці чарніц,
ды духмян-катлет насмажаць,
плюшак могуць замясіць.
З братам Сашкам неўпрыкмет мы
тэсту адскубнем шматок
дадамо ў яго алею,
загарнем у лапушок.
Прыхапіўшы у адрыне
самаробныя вуды,
праз чарот ды павуцінне
шпарка крочым да вады.
Спрытна знойдучы месцейка
на выгіне дзвюх галін,
белы камячок маленькі
я на гаплік начапіў,
апусціў ў ваду прыладу,
назіраю з вышыні,
як палююць на прынаду
маладыя акуні.
Вось з асоту ён рвануўся,
схамянуўся у віры,
падляцеў, перагарнуўся
белым брушкам дагары,
круглячок схапіў, дурненькі,
бестурботна праглынуў ...
Я тады наверх вудзейку
з першай рыбкай пацягнуў.
Сыдзе верасовы вечар
з сонцам кінутых вышынь.
Прынясе лагодны вецер
аб маленстве успамін,
паказыча мне падпахі,
паплыве паўздоўж ракі
і ялінавыя пахі
пахавае ў хмызнякі.
Задрамлю і мне насніцца
незабыўная зямля.
Вадасховішча Крыніца –
гэта спадчына мая.